کد مطلب:31698 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در روز قيامت انسانهايي كه هزاران سال پيش مردهاند، چگونه زنده ميشوند، در حالي كه آثار زميني و قبر آنها نابود شده است؟

اگر مقصود شما از نابودي قبر آنها اين است كه پراكنده و مخلوط شدهاند: در قرآن كريم حكايتي دربارة شخصي نقل شده كه شبيه همين پرسش را مطرح كرده و خداوند متعال به شيوة عملي پاسخ او را داده است كه خلاصة

آن حكايت چنين است: شخصي ـ كه بنا به برخي روايات، عزير پيامبرغ بوده است ـ در اثناي سفر خود، در حالي كه بر مركبي سوار بود و مقداري آشاميدني و خوراكي با خود داشت، از كنار يك آبادي ميگذشت، در حالي كه آن آبادي به شكل وحشتناكي در هم ريخته و ويران شده بود و اجساد و استخوانهاي پوسيدة ساكنان آن به چشم ميخورد; هنگامي كه اين منظره وحشتزا را ديد گفت: خداوند چگونه اين مردگان را زنده ميكند؟ ـ البته اين سخن از روي انكار و ترديد نبود، بلكه از روي تعجب بود ـ خداوند در اين هنگام جان او را گرفت صد سال بعد او را زنده كرد و از او پرسيد چقدر در اين بيابان بودهاي؟ او كه خيال ميكرد مدت زيادي در آن جا درنگ نكرده، فوري در پاسخ عرض كرد: يك روز يا كمتر! به او خطاب شد كه صد سال در اين جا بودهاي، اكنون به غذا و آشاميدني خود نظري بيفكن و ببين چگونه در طول اين مدت، به فرمان خداوند، هيچ گونه تغيير در آنها پيدا نشده، ولي براي اين كه بداني صد سال از مرگ تو گذشته است، نگاهي به مركب سواري خود كن و ببين به چه وضعي در آمده و چگونه مشمول قوانين عادي طبيعت گشته و مرگ، آن را از هم متلاشي و متفرق ساخته است، اكنون نگاه كن و ببين چگونه اجزاي پراكندة آن را جمعآوري كرده و زنده ميكنيم. او هنگامي كه اين منظره را ديد گفت: ميدانم كه خداوند بر هر چيزي تواناست. اين حكايت در آية 259 سورة بقره آمده است: أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلَيَ قَرْيَةٍ وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَيَ عُرُوشِهَا...;(بقره،259) يا همانند كسي كه از كنار يك آبادي ]ويران شده[ عبور كرد، در حالي كه ديوارهاي آن، به روي سقفها فرو ريخته بود...(تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 2، ص 293ـ295، نشر دارالكتب الاسلامية.)

حتّي خداوند متعال سلولهاي سرانگشتان انسان را ـ كه هر يك با ديگري متفاوت است ـ با همان شكل و ويژگي گذشته باز ميگرداند: أَيَحْسَبُ الاْ ?ًِنسَـَنُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُو # بَلَيَ قَـَدِرِينَ عَلَيََّ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُو ;(قيامت،3ـ4) آيا انسان ميپندارد كه هرگز استخوانهاي او را جمع نخواهيم كرد؟! آري قادريم كه ]حتي خطوط سر[ انگشتان او را موزون و مرتب كنيم. اگر به ذهن برسد كه چگونه خداوند اين خاكهاي بر باد رفتة مردگان را از هم جدا ميكند و هر كدام را در جاي خود قرار ميدهد، پاسخ آن است كه ايا اين كار مشكلتر است يا همة جهان را از هيچ پديد آوردن؟ قَالَ مَن يُحْيِ الْعِظَـَمَ وَ هِيَ رَمِيمٌ # قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِيَّ أَنشَأَهَآ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ هُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ ;(يس،78ـ79) گفت: چه كسي اين استخوانها را زنده ميكند، در حالي كه پوسيده است؟! بگو: همان كسي آن را زنده ميكند كه نخستين بار آن را آفريد و او به هر مخلوق داناست.

از اين كه بگذريم، هم چنان كه در پايان همين آية اخير گذشت، خداوند به آفريدههاي خود آگاه است، يعني اگر انسان خاك ميشود و خاك او بر باد ميرود، اين تنها در نظر ما ـ كه علم و آگاهيمان محدود و بسيار اندك است ـ گم و در هم بر هم شده و تفكيكناپذير جلوه ميكند، ولي نزد خداوند متعال كه عالم مطلق است و آگاهي نامحدود دارد، به طور كامل مشخص و معلوم است; حكايت ما حكايت شخص بي سوادي است كه وقتي ميبيند شخص باسواد و دانشمند چگونه و با چه مهارتي، حروف و كلمات پراكنده را كنار هم قرار ميدهد و مطالب مخلوط را چگونه از يكديگر جدا ميكند، در حيرت ميماند، در حالي كه اين كار براي او، بسيار ساده و آسان است.